Kijkend naar mijn handen

die bewegingloos voor mij liggen.

Hoe graag zouden ze jouw strelen.

De vermoeidheid uit je schouders masseren.

Moeizaam schrijf ik.

Mijn vingers krom gebogen.

Jij weet wel.

Weet wel wat....     

foto Diana

3 december 2020 s

December begint grijzer dan ooit. Het weer is saai. De stad is saai. Sint komt dit jaar alleen. Ook saai. Kerst met z'n alle is ons ook niet gegund. Geen vuurwerk en over een medische behandeling moet nog diep worden nagedacht. Over twee prikjes per persoon X 17.000.000 is men het sneller eens. Kassa. Als ik niet oppas glij ik zo in een winterdepressie.  

Dan maar eens kijken naar de animatie van Brainstorm .

Om je een klein beetje het jaar uit te helpen.

20 december 

Trouwe bezoekers van mijn site zullen denk ik vinden dat ik niet veel schrijf. Dat klopt. Het typen met soms een vinger en soms twee vingers is erg vermoeiend. En ik heb behalve dat eigenlijk niet veel nieuws te melden.

O ja. het rijden met de hoofd besturingsbril gaat steeds beter. Alleen  bij het oversteken gaat het nog wel eens mis. 

Aan de stoeprand sta ik stil. Ik kijk naar links of er iets aankomt waardoor de rolstoel in een veel lagere snelheid stand gaat. Ik heb niets in de gaten en let op het verkeer. Ik kijk naar rechts en wil gaan rijden. Door die beweging met mijn hoofd rij ik (gelukkig langzaam voor die fietser achter mij) achteruit het fietspad op. Ho stop. Ik schakel  naar vooruit, buitensnelheid. Kijk links rechts wil optrekken maar er komt verkeer. Ze stoppen en laten mij voor gaan. Dom, want de bluetooth verbinding met rolstoel is verbroken. Zoek verbinding met rolstoel. Twee auto's wachten geduldig tot ik opgesodemieterd ben. Ik zie, verbinding met rolstoel? Ik knik ja. Rijden? Ik knik weer ja. Vooruit? Weer knik ik ja. De chauffeur van de auto knikt vriendelijk lachend terug tilt zijn handen van het stuur en gebaard ga je gang maar. Veilig aan de overkant even gestopt.