Juni 2022 

Afgelopen 5 mei (ik ben wat aan de late kant met schrijven) naar het ziekenhuis geweest. Mijn teen zweert dan al vijf maanden. Als Diana voorzichtig op mijn Nagel drukt Komt het pus er aan de zijkant uit. Al met al nogal een pijnlijke aangelegenheid. De arts stelt voor een nieuwe afspraak te maken om een foto te laten maken en dan op de operatiekamer de nagel te verwijderen en de boel schoon te maken. 

Op 18 mei is het dan zover. Diana mag mee de operatiekamer op om te helpen. Nadat het fotootje is gemaakt waaruit blijkt dat de ontsteking niet op of in het bot zit wordt de teen verdoofd. Met twee vervelende Prikjes. Na een paar minuten is de teen gevoelloos. De chirurg sloopt de nagel van mijn teen en maak de boel schoon. Een verpleegkundige pakt het hele spul in. Dat was dat. Probleem opgelost. Een week later voelt mijn teen alweer als vanouds en heb ik nergens last meer van. Over twee weken op controle. 

Toen we op 5 mei in het ziekenhuis aankwamen bleek in de parkeergarage al dat de rolstoel niet op volle Snelheid kon rijden. Op het display was te zien dat we niet harder reden dan een kilometer per uur. Er bleek een stekkertje afgebroken te zijn. Eerst maar gebeld met de afdeling chirurgie, dat we iets later (voor 500 meter heb ik een half uur nodig) zullen zijn. Maar het was niet erg want zij liepen ook uit. Op een of andere manier schijnt dat altijd zo te moeten zijn. In de wachtkamer gebeld met Welzorg. Dus de rolstoel rijdt nog wel? Was de eerste reactie van de telefoniste. Dat wel maar heel traag. Het is maar de vraag of we met dit slakkengangetje de auto in kunnen kruipen. Zo niet dan moeten we lopend naar huis. En met deze snelheid zou dat zijn die avond om 11:00 uur. Maar ze vond het nog steeds geen spoedreparatie. Gelukkig viel het allemaal mee en kon ik weliswaar langzaam toch de auto inkomen.  

Na alle ervaring met Welzorg was Diana zo slim om de stoute schoenen aan te trekken en een van de monteurs rechtstreeks te bellen om te vragen wat te doen. Hij had nog wel een reservekabeltje in de auto liggen, dat hij er ’s avonds nog op heeft gezet, in zijn vrije tijd. Maar goed ook. De volgende dag kwam nl Welzorg om het nieuwe kabeltje erop te zetten, maar hadden ze niet het goede kabeltje. Uit eindelijk moest dit besteld worden en zou dit veertien dagen later pas binnen zijn.  

11 juni 2022

Na een bezoek aan de Ibizamarkt in Lanaken hebben we een wandeling gemaakt door de prachtige bosrijke omgeving. De wandelpaden door het bos zijn vlak glad geasfalteerd en afgestrooid met fijne kiezelgrind. Ideaal voor de rolstoel.. Helaas bleef dit niet zo en hadden we diverse keren omgekeerd om een ander paadje weer in te lopen. Na een uurtje of twee besloten we maar weer eens huiswaarts te gaan. Maar ja waarheen is huiswaarts? Je komt daar geen mens tegen. Het enige wat je hoort zijn de vogels. Op de gok slaan we het ene weggetje in na het ander. Totdat het ideale wegdek veranderde in een karrenspoor. Hier en daar hadden zich wat plassen gevormd. Waar we nog wel omheen konden totdat we een plas tegen kwamen met aan weerskanten een smal strookje gras. Dus we proberen. Na 2 meter zakt de rolstoel met de linker wielen in de blubber. Diana doet uit alle macht haar best te voorkomen dat de rolstoel omkiept en ik dus in die blubber plas zou vallen. Dus dan maar terug. Maar hoe? Bij iedere poging om achteruit te rijden zakte de rolstoel schever in de modder. Diana staat er tot haar enkels in. Ik hoorde de wielen slippen. Door de zitting van de rolstoel zover mogelijk voorover te kantelen verplaatsen we het gewicht op de voorste wieltjes (240 kg) minutenlang doet Diana verwoede pogingen om mij rechtop weer op het droge te krijgen. Als de rolstoel zou zijn gekanteld zou het leed niet te overzien zijn geweest. Uiteindelijk lukt het om de rolstoel weer op het pad te krijgen.