Mijn humeur lijkt zich aan de weersomstandigheden aan te passen. De lucht is grijs bewolkt. Zo voel ik me ook. De temperatuur is goed. 21°. Af en toe lijkt het of de zon door het wolkendek probeert te prikken. 

De beademingsapparatuur is terug naar het ziekenhuis. Het kapje wat over mijn neus en mond paste zorgde ervoor dat ik midden in de nacht naar lucht hapte en bijna stikte. Het apparaat leek op hol te slaan waardoor het bleef blazen en ik niets anders kon dan blijven inademen. Maar vol is vol en dan moet het er ook weer uit. Met alle kracht resterend in mijn longen riep ik Diana om hulp. Het apparaat blaast bij nu hard in het gezicht. Op het Kastje gaat een rood lampje branden en er klinkt een Irritant piepje. 

Zes weken hebben we het apparaat geprobeerd, maar steeds weer werd ik om 2.00u  à 3:00 u bijna stikkend wakker. 

Ondanks het feit dat de longarts vertelt dat mijn CO2waarde veel te hoog is en mijn zuurstof waarde daardoor veel te laag geef ik er de voorkeur aan niet te willen stikken door een beademingsapparaten dat niet doet wat het zou moeten doen. Over twee maanden moest ik het maar weer eens proberen. Alsof de tijd iets zou veranderen.  

Wat als ik niks doe? Geen Nachtbeademing? Dan zul je sneller vermoeid raken en meer behoefte hebben aan slaap, weer later zou je constant moe zijn en slaap hebben en uiteindelijk zowat de hele dag slapen. Je zult in coma kunnen raken en overlijden. 

Wat is het alternatief? Vroeg ik haar als het beademingskapje echt niet blijkt te werken is er een mogelijkheid een tracheostoma te plaatsen. Geen kleine ingreep en dan nog een week of zeven in het ziekenhuis. Niet meer goed kunnen spreken of goed kunnen slikken. Vloeibaar voedsel door een slangetje.  

Wie weet trek ik het dan nog wel een paar jaar. Hoe leuk is dat dan? Wie wil er niet in zijn slaap sterven? Maar ho ho. Ik heb geen haast hoor vanmiddag weer volop genoten in het stadspark. Ook als de zon niet doorbreekt Komt de natuur tot zijn recht.