Eigenlijk ben ik opgelucht. Gek genoeg. We hoeven nu niet meer in de zenuwen te zitten of het nou wel of niet ALS is. Het is gewoon zo. Ik voel hoe de ziekte me vastheeft. Het tintelt door heel mijn lijf. In elke vezel. Voel ik het. Als ik de 68 haal heb ik mazzel. Ik moet gewoon 30 jaar bij mijn leeftijd optellen. Iemand van 93 doet toch ook niet moeilijk. En de meeste van 93 en ouder mankeren ook van alles. Kunnen elk moment doodgaan. En ik heb geleefd voor twee. Ik ben in vele uithoeken van de wereld geweest. Mooie mensen gekend. Slechte ook. Vrienden, liefdes, families, buren, collega's. Ik heb veel verschillende dingen meegemaakt. Geen geld, meer dan genoeg geld. Leuke banen, minder leuke banen. Soms hard werken, soms een luizenleven. Ik heb duidelijk het liefste voor het laatst bewaard. Diana is het beste wat mij in mijn leven is overkomen. Zo maar toevallig liep ik haar tegen het lijf. Van de eerste tel dat ik haar leerde kennen, voelde we allebei dat wat wij hebben meer dan bijzonder is. Allebei zeker niet van plan om verliefd te worden. Gaandeweg leerde we elkaar kennen. Een schat van een vrouw. Maar dat dekt de lading lange na niet. Ook voor haar is het heel onwerkelijk. Vannacht wakker geworden met een blaasontsteking. En barstende koppijn. Straks bij moeder op de koffie. Gezellig.

31-03-2019

Vandaag heb ik weer een stukje van mijzelf ingeleverd. Ik heb mijn motor verkocht. Waar mee ik vorige zomer nog met Diana door het heuvelland toerde. Onderweg genietend van de uitgestrekte bossen en landelijke omgeving.